بیماری پارکینسون:
این بیماری در واقع نوعی ناهنجاری در سیستم عصبی فرد بوده و به سرعت بر روی اندام حرکتی تاثیر می گذارد. مانند: لرزش دست که اغلب در سنین پس از 60 سال ایجاد می گردد.
پارکینسون پس از آلزایمر از شایع‌ترین بیماری های مربوط به سیستم عصبی می باشد که علائم آن با گذشت زمان تشدید می یابد. برای درمان این بیماری برخی داروها جلوی علائم بعدی را می گیرند ولی در شرایط حاد پزشک انجام عمل جراحی را به بیمار توصیه می کند.
اگر این بیماری به صورت مزمن ایجاد گردد، منجر به از بین رفتن سلول‌های ترشح‌کننده دوپامین در جسم سیاه مغز می شود و به همین دلیل فرد به سرعت با بی نظمی در انجام حرکات رو به رو می گردد. در اوایل ابتلا به بیماری بی نظمی در یکطرف بدن بوده و نیازی به درمان جدی نیست ولی در صورت درمان به موقع، لرزش ها شدید شده و بیمار دیگر قادر به کنترل حرکات خود نیست.
این گونه از بیماران با داشتن لرزش در انجام کارهای روزانه مانند: لباس پوشیدن، حمام کردن و غذا خوردن و همچنین قرار گرفتن در اجتماع دچار مشکل می شوند.
علائم هشدار دهنده در ابتلا به بیماری پارکینسون:
*عدم داشتن سرعت در انجام حرکات
*داشتن لرزش حتی در مواقع استراحت کردن
*عدم وجود تعادل در انجام حرکات
*خشکی در اندام حرکتی
در ابتدای ابتلا به بیماری، لرزش در دست ها و پاها طبیعی بوده و بیمار در انجام کارهای ساده نیز باید وقت زیادی را صرف کند. از جمله این مشکلات می توان به:
عدم وجود تغییر در حالات صورت؛ یعنی در همه شرایط فرد حالت یکنواختی دارد.(بدون داشتن عکس العمل)، خیره شدن به یک نقطه، عدم وجود انعطاف در قسمت شانه ها و پاها؛ البته فرد با کاهش حس بویایی خود نسبت به قبل باید به این بیماری مشکوک شده و بلافاصله به پزشک مراجعه کند.
علائم:
در ابتدا علائم یک قسمت را درگیر کرده و سپس طرف دیگر را نیز مبتلا می کند و البته این علائم در یک سمت از بدن تشدید بیشتری دارد. مثل: افزایش لرزش پاها در سمت چپ به نسبت سمت راست بدن
دیگر علائم عبارتند از:
1)لرزش:
لرزش ها اغلب از قسمت دست شروع شده ولرزش قسمت قدامی و تحتانی شست دست و انگشت سبابه از علائم شایع در این بیماری محسوب می گردد.
2)کاهش سرعت در انجام حرکات:
با سپری شدن زمان، بیمار توانایی خود را در انجام حرکات ارادی از دست می دهد.
به عنوان مثال: کوتاه تر شدن قدم های فرد در زمان راه رفتن، چسبیدن پا به کف زمین و ناممکن شدن برداشتن قدم های بعدی
3)عدم وجود انعطاف در بین عضلات:
بیمار انعطاف در انجام حرکات را از دست داده و درد شدیدی او را درگیر می کند و حتی این احتمال نیز وجود دارد که دست های بیمار در زمان راه رفتن دیگر حرکت نکنند و به صورت خشک در سرجای خود باقی بمانند.
4)عدم وجود نظم در حرکات بدن:
بیمار تعادل و کنترل حرکات خود را از دست داده و در مراحل تشدید بیماری به صورت خمیده و قوزدار می تواند حرکت کند.
5)کاهش انجام حرکات غیر ارادی:
لبخند زدن، پلک زدن و بی رویه بالا و پایین کردن دست ها در زمان راه رفتن از جمله حرکات غیر ارادی است که بیمار به آن دچار می شود.
البته برخی از بیماران نیز با این مشکل مواجه می گردند که چشم هایشان همیشه خیره بوده و هرگز نمی توانند پلک بزنند و در شرایط غم، شادی، ترس و استرس نیز حالات صورت آن ها هیچگونه تغییری نمی کند.
6)اختلال در صحبت کردن:
این بیماران اغلب در گفتارشان با دیگران دچار مشکل هستند و حالاتی نظیر: تند حرف زدن، آهسته صحبت کردن و مواردی نیز از این قبیل در آن ها قابل رویت است.
7)کاهش سطح هوشیاری:
این مشکل کاملاً در بیماران مبتلا بارز است و پزشک برای درمان معمولاً داروهای دوز پایین آلزایمر را برای آن‌ها تجویز می کند.
عوامل موجود در بیماری:
1)لرزش در زمان استراحت، عدم وجود انعطاف در بین عضلات و نداشتن کنترل در زمان ایستادن
از علائم دیگر می توان به:
2)کندی حرکات، قوزکردن در زمان راه رفتن، کاهش حرکت دست‌ها، کشیدگی پاها بر روی زمین، اختلال در صحبت کردن، برخاستن همراه با کمک دیگران، عدم توانایی در چرخیدن و دور زدن و عدم داشتن کنترل در زمان ایستادن و نشستن.
3)کاهش تن صدا، افت سطح بویایی در فرد نسبت به قبل، پیچ خوردگی پاها، عدم داشتن خواب کافی، بروز علائم افسردگی، یبوست، تعریق بالا، عدم کنترل آب دهان، آبریزش دهان، تکرر ادرار و بروز ناتوانی جنسی در آقایان
عوامل:
*محرکات موجود در محیط:
کار با مواد شیمیایی و یا بعضی از ویروس ها منجر به تحریک علائم بیماری می گردد.
*ژنتیک:
اختلالات ژنتیکی به صورت ارثی و یا در اثر تحریکات محیطی خطر ابتلا به این بیماری را در فرد افزایش می‌دهد.
*کاهش سطح نوراپی نفرین:
اختلال در فرایند عصبی که یک پیام‌رسان شیمیایی دیگری به‌نام نوراپی نفرین را تولید می‌کند نیز در افراد مبتلا به پارکینسون دیده می‌شود. نوراپی نفرین نقش مهمی در تنظیم سیستم عصبی غیرارادی فرد داشته و کارکردهای غیرارادی بدن مانند: تنظیم فشارخون را بر عهده دارد.
*کمبود دوپامین:
این مشکل معمولاً در اثر مرگ یا بروز ناهنجاری در بعضی از سلول‌های خاص مغز که مسئول تولید دوپامین هستند، ایجاد می گردد.
*وجود جسم لوی:
در مغز بیماران مبتلا به پارکینسون، دسته‌های غیرعادی پروتئین که جسم لوی نام دارد، مشاهده می گردد.
عوامل افزایش دهنده خطر:
-کار با حشره کش‌ها، مواد سمی و مواد شیمیایی
-وراثت:
افرادی که در خانواده خود سابقه داشتن ابتلا به آن را دارند، بیشتر از سایرین در معرض خطر قرار می گیرند.
-جنس:
این بیماری در مردان شیوع بیشتری دارد.
-سن:
با بالارفتن سن، احتمال ابتلا به این بیماری نیز افزایش پیدا می کند.
-قرار گرفتن در معرض مواد سمی:
کار با مواد سمی و مواد شیمیایی ابتلا به این بیماری را به میزان بالایی افزایش می دهد.
1)لرزش در اندام حرکتی و عدم وجود انعطاف در دست ها و پاها
2)بروز علائم در یک سمت از بدن
3)در زمان استراحت و یا وقتی فرد ایستاده است با لرزش بیشتری مواجه می گردد.
4)فرد با مصرف داروی لوودوپا تا حدودی درد و میزان علائمش تسکین می یابد.
عوامل کاهش دهنده:
-مصرف چربی‌های اشباع نشده.
-مصرف انواع سبزی، میوه و حبوبات
-افراد مبتلا به پارکینسون در ابتدا با لرزش، سپس با فلج اندام ها و در نهایت با مرگ حتمی مواجه می شوند.
عوارض جانبی:
-مشکلات خواب:
افراد مبتلا به پارکینسون معمولاً در خوابیدن دچار مشکل هستند و در طول شب بارها از خواب بیدار می‌شوند. در طول روز نیز ممکن است با حملات در خواب مواجه شوند.
-افسردگی:
بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب علامت های افسردگی در بین آنان شایع بوده و برای پیشگیری از گسترش این علائم باید به روانپزشک مراجعه کنند.
-مشکل ادراری:
بی اختیاری ادراری در بیماران مبتلا به پارکینسون شیوع داشته و برای درمان باید با تجویز پزشک از داروهای تسکین دهنده این مشکل استفاده کنند.
-مشکل در جویدن و بلعیدن:
عضلاتی که برای بلعیدن استفاده می‌شوند، در مراحل آخر بیماری پارکینسون تحت تاثیر قرار می‌گیرند و خوردن مواد غذایی را دشوار می‌کنند.
-ناتوانی جنسی:
بیماران مبتلا به طور معمول در زمینه میل جنسی با کاهش شدیدی مواجه هستند و اغلب داروهایی که برای درمان این بیماری مصرف می کنند، مشکلاتی نظیر: لرزش های شدید، حرکات غیر ارادی در اندم های حرکتی مانند: دست ها و پاها، توهم، بی خوابی و کاهش فشارخون را برای آن ها به همراه دارد.
-یبوست:
یبوست یکی از عوارض مهم ابتلا به بیماری پارکینسون می باشد.
عوارض:
این بیماری غیر قابل علاج بوده و تنها دامنه حرکتی بیمار را دچار محدودیت می کند.
عوارض احتمالی:
-پنومونی(ذات الریه)
-کاهش سطح هوشیاری
-یبوست شدید
-شکستگی استخوان ها
-بر اثر مصرف داروهای تجویز شده این امکان وجود دارد تا مجاری ادراری بیمار دچار انسداد گردد.
زمان مراجعه به پزشک:
هرچه بیمار سریعتر به پزشک مراجعه کند، روند گسترش بیماری به مراتب کاهش می یابد.
-تهیه لیست از داروهای مصرف شده از جمله: ویتامین‌ها و مکمل‌ها
-ذکر علائمی نظیر: استرس و کاهش فشار خون در روند درمان بیمار نقش موثری را ایفاء می کنند.
تشخیص:
هیچ راه تشخیص خاصی برای این بیماری وجود ندارد و حتی امکان دارد سایر بیماری ها نیز در ابتلا به پارکینسون نقش داشته باشند. اختلالات عصبی، سموم، ضربه به سر و حتی مصرف برخی داروها مثل: کلورپرومازین(تورازین)، پروکلورپرازین(کومپازین) یا متوکلوپرامید(رگلان) علائم زمینه ای بیماری پارکینسون را برای فرد ایجاد می نمایند.
1-سابقه پزشکی:
پزشک در مورد داروهایی که مصرف می‌کنید و سابقه این بیماری در خانواده از فرد سوال خواهد کرد.
2-آزمایش عصب شناختی:
این آزمایش شامل: بررسی راه رفتن و داشتن نظم در کارهای روزمره فرد می باشد.
تشخیص به موقع بیماری توسط پزشک:
در برخی از مواقع پزشک برای تشخیص قطعی، انجام اسکن مغز را به بیمار توصیه می کند و در قبل از آن نیز بیمار را مورد معاینات کامل بالینی قرار می دهد.
در بسیاری از موارد نیز بیماران از روند گسترش بیماری خود و تشدید علائم آن آگاهی می یابند و در زمانی که محدودیت های جسمی گسترش بسیاری پیدا کنند، درمان از همان زمان آغاز می گردد.
درمان:
درمان به موقع، داشتن یک رژیم غذایی مناسب، ورزش کردن و فعالیت های جسمی، مصرف داروهای تجویزی و تغییر شیوه زندگی در درمان این بیماری کارآمد است.
داروهای مصرفی:
*داروهای آنتی کولینرژیک
*آنتی هیستامین‌ها
*داروهای ضدلرزش مانند: آمانتادین
*داروهای ضدپارکینسون از قبیل: بروموکریپتین، لوودوپا و کاربی دوپا
داروهای تجویزی:
1)لوودوپا:
این دارو جهت درمان بیماری پارکینسون بسیار موثر است.
لودوپا برای ساختن داروی ترکیبی"سینمت" با "کاربی دوپا" مورد استفاده قرار می گیرد. کاربی دوپا از تبدیل زودرس لوودوپا به دوپامین در خارج از مغز جلوگیری کرده و چنانچه علائم بیماری گسترش یابند، تاثیر دارو نیز به مرور زمان کاهش می یابد.
عوارض جانبی داروی لوودوپا:
-بروز حرکات غیر عادی بدن
-افت فشارخون
2)شبه دوپامین‌ها:
این دسته از داروها مانند لوودوپا در روند درمان بیماری آن چنان تاثیرگذار نیستند و در صورت عدم مصرف داروی لوودوپا، پزشک شبه دوپامین ها را برای بیمار تجویز می کند.
از برخی شبه دوپامین‌ها می توان به:
-پرامی پکسول(میراپکس)
-روپینیرول(رکویپ)
-آپومورفین(آپوکین) اشاره کرد.
عوارض جانبی شبه دوپامین‌ها:
توهم، بی خوابی و کاهش فشارخون در موقع ایستادن.
3)بازدارنده‌های کاتکول او-متیل ترنسفراز(COMT):
این داروها با بازداشتن آنزیمی که لوودوپار ا تجزیه می‌کند، تاثیر درمان کاربی دوپا-لوودوپا را افزایش می‌دهد. تولکاپون(تاسمار) موجب نارسایی کبد شده و فقط برای بیمارانی تجویز می‌شود که به سایر درمان‌ها واکنش نمی‌دهند ولی ممکن است موجب تشدید سایر عوارض جانبی لوودوپا مانند: حالت تهوع، حرکات غیرارادی، آشفتگی، توهم و بی رنگ شدن ادرار شود.
4)بازدارنده های MAOB:
سلگیلین(الدپریل) و راساگیلین(آزیلکت) از جمله بازدارنده های MAOB به شمار می روند.
این عمل با خودداری فعالیت آنزیم مونوآمین اکسید از B(MAO B)، آنزیمی که دوپامین را در مغز متابولیز می‌کند، ایجاد می‌شود.
عوارض جانبی:
سرگیجه، سردرد، توهم و آشفتگی
نکات قابل توجه:
این داروها را نمی‌توان همراه با داروهای ضدافسردگی، آنتی‌بیوتیک و سیپروفلوکساسین یا برخی داروهای مسکن مصرف کرد.
5)آنتی کولینرژیک‌ها:
داروهای آنتی کولینرجیک مانند: بنزتروپین(کوگنتین) و تری هکسی فنیدیل موجود هستند اما فواید نسبتاً کم آن‌ها با عوارض جانبی مثل: اختلال حافظه، آشفتگی، یبوست، خشک شدن دهان و چشم‌ها و اختلال ادرار خنثی می‌شود.
6)داروهای انسداد گلوتامات(NMDA):
امکان دارد آمانتادین(سیمترل) به تنهایی برای بهبود درد به بیمار تجویز شود.
عوارض جانبی:
ایجاد لکه‌های بنفش روی پوست و توهم
ورزش درمانی:
*بهبود درد
*افزایش انعطاف پذیر بودن اندام حرکتی نظیر: دست ها و پاها
*انجام فعالیت های ورزشی و همچنین ورزش های آبی بر تسریع روند درمان این بیماری موثر می باشد.
جراحی:
مراحل جراحی عبارتند از:
1)کاشت یک الکترود در عمق مغز برای کنترل حرکات فرد است.
2)میزان تحریکی که از جانب الکترود ارائه می‌گردد با یک دستگاه شبیه دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب که زیر پوست و در بالای سینه کار گذاشته می‌شود، قابل کنترل است.
3)تحریک عمیق مغز معمولاً برای افرادی که دچار پارکینسون پیشرفته هستند و به داروهای آن واکنش نمی‌دهند کاربرد دارد.
4)خونریزی مغزی
5)سکته
6)عفونت‌ از عوارض و خطرات ناشی از عمل جراحی این بیماری محسوب می شوند.
رژیم غذایی سالم و درمان پارکینسون:
بیماران بهتر است در رژیم غذایی روزانه خود تمامی مواد غذایی مانند: سبزیجات تازه، میوه تازه و فصل، حبوبات، غلات و دانه ها را بگنجانند؛ چرا که داشتن رژیم غذایی سالم و مناسب در بهبود علائم و درمان این بیماری تاثیرگذار است.
وجود چربی های امگا 3، ویتامین ها، پروتئین ها و فیبر نیز در رژیم غذایی این بیماران ضرورت دارد؛ البته در مصرف مواد فیبردار باید این مکمل ها حتماً با آب کافی مصرف شوند؛ زیرا در غیر این صورت بیمار دچار یبوست می شود.
اصول کلی در درمان:
1)درمان فیزیکی:
دادن امید به بیمار و درمان به موقع در صورت بروز اختلالات افسردگی بسیار موثر است.
۲)گفتار درمانی
۳)کار درمانی
توصیه های پزشکی:
ـاصلاح با ریش تراش برقی
ـگرفتن حمام آب گرم در پیشگری از سفتی عضلات
ـمحیط منزل باید طوری باشد که از افتادن و آسیب دیدگی جلوگیری کند.
ـاستفاده از کفش‌های بدون بند، نظیر: کفش‌های راحتی، کفش‌های زیپ دار یا کفش‌های چسبی
فعالیت‌ها:
1)بیمار می تواند به فعالیت های روزانه خود ادامه دهد ولی در کنار آن نیز باید استراحت کافی داشته باشد.
2)مصرف ویتامینB6 برای متابولیسم پروتئین و کارکرد صحیح سیستم ایمنی و عصبی امری ضروری تلقی می شود.
رژیم غذایی:
بهتر است این گونه بیماران از غذاهای نرم و ترکیبی مصرف کنند.
-ویتامین E ممکن است سبب کاهش علا‌ئم بیماری پارکینسون شود.
این ویتامین به علت ماهیت آنتی اکسیدانی، از تخریب دوپامین در جسم سیاه مغز جلوگیری می‌کند که موجب کاهش علا‌ئم بیماری پارکینسون به‌صورت کاهش سفتی عضلا‌نی می‌شود.
-اگر شما یا یکی از اعضای خانواده‌تان دارای علائم بیماری پارکینسون هستید، یا علائم آن در طی درمان تشدید شده است، در این شرایط به پزشک مراجعه کنید.
-اگر دچار علائم جدید به خصوص اختلال در ادرار کردن، گیجی یا تاری دید شدید، ممکن است دلیل آن مصرف دارو‌های تجویز شده باشد.
آسیب‌های محیطی:
بیماری پارکینسون ممکن است در نتیجه تماس با سموم یا آسیب‌های محیطی به وجود بیاید. تعدادی از عوامل‌ مرتبط با پارکینسون مثل: استفاده از آب چاه یا مصرف ترکیبات آفت‌ُکش، زندگی در مناطق حاشیه‌ای شهر بر این بیماری تاثیر می‌گذارند. تزریق ماده مخدری به نام "متیل فنیل" و "تتراهیدروپیریدین" می‌تواند به سرعت موجب ایجاد بیماری پارکینسون به صورت دائمی شود.

نقش مکمل‌ها در درمان چیست؟
میتوکندری‌ها یک ساختار مولد انرژی در سلول هستند و اختلالات عملکرد میتوکندری‌ها در ایجاد پارکینسون می‌تواند مؤثر باشد. ویتامین E در مقابله با آسیب‌های مغزی ناشی از رادیکال‌های آزاد، تاثیرگذار است و به نظر می‌رسد که احتمال ابتلا به پارکینسون را کاهش می‌دهد اما از آن‌جایی که این ویتامین عوارض جانبی کمی دارد، بسیاری از مبتلایان به پارکینسون از آن استفاده می‌کنند.کراتین یکی دیگر از ترکیبات است، این ترکیب سبب افزایش میزان فسفوکراتین که یک منبع انرژی برای عضلات و مغز است، می‌شود. ماده‌ای به نام "گلوتاتیون" و تأثیر آن روی متابولیسم سلولی و قدرت آنتی‌اکسیدانی آن تاثیرگذار است. این داروها اغلب دارای عوارض جانبی و تداخلات دارویی با سایر داروها هستند، بنابراین قبل از استفاده از این داروها، مشورت با پزشک بسیار مهم است.
ورزش، راه حل كم هزينه درمان:
افراد مبتلا به پاركينسون همواره با مشكلات بسياري دست به گريبانند. اين بيماري معمولاً كيفيت زندگي اين افراد را تحت تاثير قرار مي‌دهد.
بيماري پاركينسون عارضه‌اي است مزمن و پيش‌رونده كه بيشتر متمركز بر گروه سني سالمندان است. به دليل گستردگي اختلالات و عوارض ناشي از اين بيماري، مبتلايان به آن با مشكلات زيادي روبه‌رو مي‌شوند.
استفاده از روش‌هاي مبتني بر حركت درماني، به صورت شيوه‌ي درماني مكمل در كنترل بخشي از عوارض بيماري نقش مثبتي دارد و با راهبردهاي حركتي مي‌توان، عملكرد روزانه‌ي بيماران را بهبود بخشيد.
تمرينات كششي را مي‌توان براي حفظ و بهبود دامنه‌ي حركتي، حركت پذيري، انعطاف پوست عضلات، بافت‌هاي نگه دارنده‌ي پيرامون مفاصل و در نتيجه حفظ كارايي و کارکرد عضلات و مفاصل، به بيماران پاركينسوني توصيه و تجويز كرد. اين تمرينات به كاهش سفتي و سختي عضلات، بهبود وضعيت بدن و كاهش پاسخ‌هاي انطباقي عضلات(كوتاه شدن) مي‌انجامد؛ همچنين امكان بهبود، تقويت قدرت و توان عضلاني از طريق تمرينات مقاومتي در بيماران پاركينسوني، دیده می‌شود.
بنابراين تمرينات حركت درماني به‌طور غير مستقيم از طريق افزايش توانمندي و بهبود عملكرد حركتي بيماران بر عملكرد اجتماعي آنان اثر گذارند.
برخلاف ديگر شاخص‌هاي كيفيت زندگي بيماران، عملكرد هيجاني با علائمي هم‌چون: عدم تمركز، ترس از روند نامطلوب بيماري، نگراني از پيامدهاي بيماري، احساس افسردگي و عدم اطمينان به خود، بروز می‌کند. سیر نزولي اين شاخص ممکن است به ‌دليل آگاهي بيماران از پيشرفت هميشگي بيماري خود باشد.
در نتيجه‌گيري كلي، تمرينات حركت درماني در كنار درمان دارويي آثار مطلوبي بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به پاركينسون دارد. از آن‌جا كه اين تمرينات كم هزينه‌اند و آثار جانبي منفي نيز از آن‌ها ديده نشده، استفاده از آن‌ها، براي بيماران مبتلا، توصيه مي‌شود.
کمبود اسید فولیک عاملی برای بروز آلزایمر و پارکینسون:
آلزایمر، بیماری فراموشی است، بیماری که در اثر آن فرد قدرت تفکرش را از دست داده و نزدیکان خود را به خاطر نمی‌آورد.
میزان اسیدفولیک در خون افراد مبتلا به آلزایمر بسیار پائین است؛ البته عدم مصرف سبزیجات سبز رنگ، موجب کاهش اسید فولیک خون، بروز لخته‌های خونی در مویرگ‌های مغز و آسیب به بافت مغز می‌شود که فراموشی را در پی دارد.
احتمال ابتلا به پارکینسون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بیشتر است:
احتمال تشخیص پارکینسون در سال‌های بعدی عمر بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، چشمگیر است. این خطر در مردان و زنان برابری می‌کند. درعین حال داشتن اضافه وزن و انجام ندادن کافی حرکات ورزشی با ابتلا به دیابت نوع 2 که شیوع آن در سراسر جهان رو به افزایش است، ارتباط دارد. دیابت می‌تواند به نابینایی، از دست دادن دست و پا، بیماری قلبی و مرگ زودهنگام منجر شود.
درمان خانگی:
-داورهای تجویز شده توسط پزشک را مصرف نمایید:
داروهای مربوط به بیماری پارکینسون با راهنمایی‌های خاصی در رابطه با زمان مصرف آن تجویز می‌شود. کاهش، افزایش و یا قطع داروهایی که مصرف می‌کنید، می‌تواند تغییرات بزرگی را در علائم بیماری شما به وجود آورد.
حتی اگر دارویی به نظر مفید نیست، اگر آن را قطع کنید، علائم بیماری‌تان ممکن است بدتر شود. در اوایل بیماری، مصرف هم زمان قرص با غذا می‎تواند مفید باشد تا از بروز تهوع جلوگیری کند. در مراحل بعدی بیماری، مصرف داروها حداقل یک ساعت قبل از وعده‎ی غذایی و حداکثر 2 ساعت بعد از آن، به جذب بیشتر دارو کمک می‌کند.
برخی از داروها اگر به همراه موادی که در آن‌ها پروتئین وجود دارد مانند: گوشت یا پنیر، خورده شوند، عملکرد خود را از دست می‌دهند.
زندگی با بیماری پارکینسون:
در اوایل، بیماری پارکینسون نمی‌تواند زندگی شما را خیلی مختل کند اما اغلب مردم با پیشرفت بیماری دچار ناتوانی‌های جسمی می‌شوند. درمان خانگی می‌تواند به بیمار کمک کند تا با پیشرفت بیماری خود را تطبیق دهد.
کیفیت زندگی فرد تا اندازه‌ای بستگی به توانایی خود او برای ادامه‌ی کار کردن، حضور در منزل و تمایل به مستقل بودن دارد. وسایل کمک کننده مانند: عصا یا واکر ممکن است با پیشرفت بیماری ضروری باشد.
جنبه‎های درمان خانگی در بیماری پارکینسون، عبارت اند از:
1)اصلاح فعالیت در طول روز. به طور مثال: فعالیت‌های روزانه را ساده کنید و وضعیت اسباب و وسایل منزل را به گونه‌ای تغییر دهید که به راحتی بتوانید آن‌ها را کنترل کنید.
2)ورزش کنید و فیزیوتراپی انجام دهید.
3)داشتن رژیم غذایی سالم؛ مصرف مقدار فراوانی میوه، سبزیجات، دانه‌ها، غلات و حبوبات، ماهی، گوشت لخم و لبنیات کم چرب در وعده‌های غذایی روزانه، امری ضروری است.
4)بهبود گفتار در اجتماع
5)کنترل اندام حرکتی مانند: دست ها و پاها با تمرین کردن فراوان
6)تغییر شیوه زندگی و همچنین مواد غذایی مصرفی در جلوگیری از ترشح آب دهان
7)کنترل بی حرکتی با راه کارهای مختلفی چون: قدم زدن به سمت یک هدف مشخص، می‌توانید این کار را انجام دهید.
8)زوال عقل معمولاً در پایان بیماری پارکینسون دیده می شود. علائم آن ممکن است شامل: گیجی و از دست دادن حافظه باشد. داروهای زیادی وجود دارند که می‌توانند به زوال عقل در بیماران مبتلا به پارکینسون کمک کنند.
9)کنترل افسردگی: اگر این اختلال از شما دور نشد، با پزشک در میان بگذارید.
10)تعادل بخشیدن به مسائل جنسی
توصیه های پزشکی:
داشتن رژیم غذایی مناسب، استراحت کافی، تامین حمایت عاطفی از سوی خانواده